Velika pljačka Srbije – slučaj Božidara Đelića
Kreator sistema tajkunske otimačine
Deceniju i po nakon početka postmiloševićevske tranzicije, Srbija se suočava sa rezultatima kriminalne tajkunske privatizacije, sveopšte pljačke društvenog bogatstva, deindustrijalizacijom, rastućim javnim dugom, potpunim ekonomskim propadanjem i beznađem najvećeg dela njenog, ekonomski osiromašenog, stanovništva. Istovremeno sa propašću većine građana Srbije, došlo je do enormnog bogaćenja malog
broja privilegovanih, koji su do bogatstva došli isključivo zahvaljujući svojim političkim vezama i korupciji koja je postala srž samog sistema. Polazeći od očigledne realnosti koju zvanične državne institucije uglavnom prećutkuju, a mediji i nevladin sektor bezočno njome manipulišu u interesu svojih finansijera, e-novine pokreću serijal istraživačkih tekstova “Velika pljačka Srbije” u kojem ćemo se baviti usponom ljudi koji su imali ključne uloge u procesu tranzicije u zemlji, kao i putevima njihovog uzdizanja iz pepela siromaštva devedesetih do bogatstva nezakonito stečenog u vremenima kada je društvo kao celina potpuno devastirano i osiromašeno i kada mu je uskraćena šansa da se, posle užasa devedesetih, ponovo vrati na put razvoja i povratka u klub normalnih evropskih nacija
Nakon pune decenije nepotrebnih ratova, masovnih zločina, sankcija, bombardovanja i sveopšteg društvenog i posebno ekonomskog propadanja, Srbija je nakon promena od 5. oktobra 2000. godine dobila šansu za novi početak. Uprkos velikim nadama i očekivanjima, uprkos brojnim negativnim i pozitivnim primerima tranzicije zemalja koje su kroz taj proces prošle pre Srbije, 15 godina nakon početka tranzicije srpsko društvo i država nalaze se na kolenima, gotovo u potpunosti devastirani, a zemlja je u međuvremenu toliko zadužena da se našla na samoj ivici bankrota. Uprkos obimnim prihodima od privatizacija i još obimnijim kreditima koji su pozajmljivani kod inostranih vlada, finansijskih institucija i na međunarodnom tržištu kapitala, ocena ekonomske aktivnosti u protekloj deceniji bliža je dugotrajnoj stagnaciji negoli preko potrebnom privrednom oporavku. Tokom decenije divljih privatizacija u kojima je učestvovao mali broj privilegovanih, privreda Srbije je doživela potpunu deindustrijalizaciju, dok je u međuvremenu postala omiljena destinacija skupog špekulativnog kapitala i loše usmeravanih investicija u proizvodnju nerazmenljivih dobara (pre svega u sektor nekretnina i finansijskih usluga).
I dok je Srbija, usmeravana pogrešnim političkim i ekonomskim tranzicionim odlukama, ubrzano klizila ka propasti, oni koji su takve odluke donosili enormno su se bogatili i uvećavali svoje imovinske karte. Koristeći mogućnosti koje su im otvarale visoke državne funkcije i bezakonje koje su pod okriljem državnih institucija namenski kreirali, oni su najgrubljim zloupotrebama svojih pozicija, a na račun opšteg interesa društva ostvarivali svoju ličnu, porodičnu i partijsku dobit. Uprkos javnoj tajni o nerealno velikoj i za neverovatno kratko vreme stečenoj imovini, korumpirane državne institucije zadužene za zaštitu zakonitosti, nikada se nisu bavile temom političara i ostalih državnih funkcionera koji su preko noći postajali multimilioneri. Paradigmatični primer političara koji je u postmiloševićevskom periodu postao sinonim za sveopšti društveni i ekonomski sunovrat na jednoj i kriminalni lični uspon na drugoj strani, predstavlja Božidar Đelić, čovek nesumnjivog obrazovanja i stručnosti, ali istovremeno i veoma sumnjivog morala i motiva zbog kojih je sve svoje potencijale uložio u tranzicionu pljačku zemlje koju je na vrhuncu karijere, navodno, došao da spasava.
Vlasnik perfektno skrojene biografije
Rođen u Beogradu 1965, Božidar Đelić je od svoje osme godine živeo u Parizu kao dete jugoslovenskih gastarbajtera. Prema vlastitom svedočenju, nakon propasti posla svoje majke, porodica je zapala u tešku materijalnu situaciju zbog čega je mladi Božidar bio prinuđen da istovremeno uči i zarađuje pranjem sudova i prozora. Istiniti ili smišljeni tek radi politikantskog samoreklamerstva, ti patetični detalji Đelićevog životnog puta ipak su ostali u senci vrhunskog obrazovanja koje je, nakon što je od strane „dobrih ljudi“ primećen kao talentovan student, stekao u Francuskoj i SAD. Tako je 1987. godine Đelić gotovo istovremeno diplomirao na Institutu političkih nauka u Parizu i Visokim poslovnim studijama, Žui en Žozas (Jouy-en-Josas).
Već sledeće 1988. godine Đelić je uspeo da magistrira na Visokoj školi društvenih nauka u Parizu na temu Efekti nestabilnosti realnog kursa na rast u zemljama u razvoju. Tri godine kasnije, 1991, kao Fulbrajtov stipendista Đelić postaje magistar poslovne uprave (MBA) na Harvardovoj poslovnoj školi u Bostonu, a kao stipendista fonda “Lavoazije” postaje i magistar državne uprave (MPA), na Dž. F. Kenedi školi vlade, Harvard univerziteta. U biografiji objavljenoj na zvaničnom Đelićevom sajtu navodi se i podatak, koji nije bilo moguće proveriti, po kome je tokom studija u SAD navodno savetovao predsednika Vlade Jugoslavije Antu Markovića na programu makroekonomske stabilizacije.
Po završetku studija Đelić radi kao finansijski stručnjak. Od sredine 1991. do sredine 1992. godine on radi kao savetnik Vlade Poljske u oblasti privatizacije i makroekonomske reforme gde je savetovao ministra finansija Lešeka Balceroviča i direktora Varšavske berze. Zanimljivo je da je tokom svog angažovanja u Poljskoj, u okviru tamošnjeg Ministarstva za privatizaciju, Đelić radio na programu masovne privatizacije kroz investicione fondove što je model koji se iskustveno potvrdio kao najefikasniji mehanizam za sprečavanje tajkunske pljačke u tranzicionom periodu. Još zanimljivije je to što će, deceniju kasnije, Đelić odigrati ključnu ulogu u sprečavanju donošenja Zakona o investicionim fondovima u Srbiji zahvaljujući čemu će u zemlji doći do potpuno drugačijih privatizacionih rezultata od onih koje je Đelić, u periodu svoje početničke moralne neiskvarenosti i idealizma, zagovarao tokom svog angažmana u Poljskoj. Tako će se, njegovom zaslugom, vlasništvo društvene svojine u Srbiji, umesto u ruke njenih građana, namenski preliti u džepove domaćih tajkuna koji će ekonomiju zemlje zaviti u crno.
Nakon angažovanja u Varšavi Đelić odlazi u Rusiju gde se kao savetnik potpredsednika i ministra za privatizaciju Anatolija Čubajsa takođe bavi programom privatizacije kroz vaučere. Tokom angažovanja u savetničkom timu ruske vlade postaje i direktor Makroekonomskog kabineta ministra finansija Borisa Fjodorova, a učestvuje u pregovorima sa MMF-om, Svetskom bankom, EBRD, i Evropskom unijom.Slepi putnik u Ženevi
Govoreći o svom odnosu prema Miloševićevom režimu, Đelić je, tokom jedne od svojih medijskih ispovesti listu Vreme, pomenuo zanimljiv detalj da je bivšeg srpskog diktatora samo jednom video uživo i to u Ženevi „kada je Dobrica Ćosić tamo bio na mirovnim pregovorima i kada je Milošević nabusito prolazio kroz diplomatske špalire“. U kom svojstvu se našao tamo i u čijim je diplomatskim špalirima bio u tom trenutku Đelić, nikada nije precizirao, ali je iz njegove celokupne karijere više nego indikativno postojanje veza sa francuskim obaveštajnim strukturama.
Od 1993. do 2000. bio je angažovan kao jedan od 600 partnera suvlasnika u konsultantskoj firmi McKinsey & Co, u Parizu i Silicijumskoj dolini, gde se specijalizovao kao savetnik za oblasti finansijskih institucija, medija i tehnologija. U tom periodu vodio je tim koji je 1997. godine savetovao rumunskog premijera Viktora Čorbeu na programu stab ilizacije i reformi ekonomije.
Kukavičje ekspertsko jaje
U oktobru 2000. godine Đelić se prvi put radno angažuje u Srbiji i to tako što je imenovan za šefa ekspertskog tima tadašnjeg potpredsednika Savezne vlade SRJ, Miroljuba Labusa koga je nekoliko godina ranije upoznao u Parizu. Na tom mestu ostaje do decembra 2000. kada se, na preporuku Miroljuba Labusa i Mlađana Dinkića, prvi put sreće i sa budućim premijerom Srbije Zoranom Đinđićem.
Uprkos virtuelnom savetničkom angažmanu u timu Miroljuba Labusa, prema svedočenju izvora iz neposrednog okruženja prvog demokratskog premijera Srbije, Božidar Đelić se u Beogradu prvi put fizički pojavio u decembru 2000. godine, neposredno pred raspisivanje republičkih parlamentarnih izbora, kada je već bilo sasvim izvesno da će DOS da preuzme ključne poluge vlasti u postmiloševićevskoj Srbiji. Đelić se, prema tim navodima, u postmiloševićevskoj kadrovskoj kombinatorici pojavio kao igrač Mlađana Dinkića i Miroljuba Labusa, predvodnika interesne grupe takozvanih eksperata G 17 plus koja će, uprkos veštom skrivanju iza tehnokratskih i nepolitičkih floskula, samo nekoliko godina kasnije formalno prerasti u političku partiju. Ona će u tom pojavnom obliku službovati u svim režimima u Srbiji i to sve do sopstvenog konačnog izbornog sloma u aprilu 2014. godine kada će se “eksperti” razvejati širom sveta i od svojih dužnika dobiti “zaslužena” nameštenja u velikim međunarodnim bankama i finansijskim institucijama.
Pojavljivanje Božidara Đelića, ali i mnogih drugih likova sa perfektno naštimovanim biografijama i izuzetno sumnjivim namerama, događa se u samoj završnici rušenja Miloševićevog režima i procesa stvaranja jedinstvenog alternativnog bloka koji će biti nosilac sveopštih promena u periodu nakon svrgavanja tadašnjeg diktatora. U tim trenucima, Zoran Đinđić i ostali lideri DOS-a suočavali su se sa pojačanim zahtevima zapadnih saveznika, pre svega zvaničnika iz Vašingtona, da se nakon desetogodišnje neuspešne borbe protiv Miloševića i negativnih iskustava sa ranijim, loše organizovanim opozicionim koalicijama, protiv odlazećeg režima formira zajednički front. Tako su se u poslu sveopšteg krunjenja Miloševićeve režimske mašinerije jedni pored drugih našli pokret “Otpor”, Labus i Dinkić sa svojim “ekspertima”, zatim bivši Miloševićevi generali Momčilo Perišić i Vuk Obradović, pojedinci iz bezbednosnih službi i režimu bliskih oligarhijskih struktura, kao i svi oni koji su u tom trenutku mogli dati svoj doprinos u pokušajima rušenja tadašnjeg diktatora.
U takvoj, postojećim okolnostima nametnutoj, podeli posla, Dinkić i Labus imali su zadatak da formiraju kadrovsku bazu za takozvani nepolitički ekspertski deo buduće vlade koji bi bio zadužen za poslove finansijske konsolidacije, sprovođenje ekonomskih reformi i procesa privatizacije. Predvodnici interesnog klana G 17 plus već tada su shvatili da će se kao nepolitički, ekspertski deo buduće vlasti upravo oni naći u najpovoljnijoj mogućoj poziciji da daleko od očiju javnosti i bilo kakve odgovornosti upravljaju najznačajnijim resursima jedne tranzicione zemlje, što je ovim prevejanim, interesno umreženim ljudima davalo neslućene mogućnosti za zadovoljavanje ličnih i uskogrupnih interesa.
Prijem kod Širaka
Božidar Đelić se, zajedno sa premijerom Đinđićem i ministrima Aleksandrom Vlahovićem i Goranom Pitićem, našao u delegaciji koju je u aprilu 2001. godine u Parizu primio francuski predsednik Žak Širak. Zahvaljujući prijateljskim vezama sa francuskim predsednikom, tu posetu je organizovao Stanko Subotić koji je delegaciji Srbije za tu priliku ustupio i svoj privatni avion. I dok francuski domaćini nakon posete nisu skrivali svoju očaranost premijerom Đinđićem, oni nisu krili ni razočarenje njegovim izborom saradnika. Zbog prekratkih čarapa i nogavica pantalona, što se u Francuskoj smatra nedopustivim modnim promašajem, Đelić je nakon posete postao poseban predmet podsmeha u neposrednom Širakovom okruženju.
Kao ekspert sa bogatim iskustvom stečenim tokom savetovanja vlada bivših komunističkih zemalja iz istočne Evrope, Đelić se jednog decembarskog dana 2000. godine pojavljuje u sedištu Demokratske stranke u Krunskoj ulici, gde se sreće sa Zoranom Đinđićem kao čovekom za kojeg se već tada sa velikom izvesnošću verovalo da će biti budući premijer Srbije. Prema svedočenju Đinđićevih saradnika, Đelić se u potkrovlju sedišta DS u Krunskoj pojavio u „nekoj neupadljivoj jeftinoj jaknici, sa tašnom, predstavljajući se na lošem srpskom jeziku kao ekspert koji radi u Mekinziju“.
Prema istim tim svedočenjima Đinđić je, suočen sa predstojećim izazovima reformi u Srbiji, u tom trenutku bio svestan, kako velikog deficita stručnih kadrova u Srbiji, tako i svoja dva najveća nedostatka koji su se ogledali u neznanju engleskog jezika (Đinđić je tečno govorio nemački) kao i u slaboj informatičkoj obrazovanosti koja je za budućeg premijera Srbije predstavljala hendikep koji je trebalo što pre otkloniti. Zahvaljujući svojoj velikoj upornosti, napornom radu i želji za usavršavanjem, Đinđić je tokom prvih godina vlasti u velikoj meri uspeo da otkloni te svoje ključne nedostatke. Veliki problem je, međutim, ležao u strateškom deficitu stručnih kadrova i činjenici da je većina minsitara prve DOS-ove vlade, u pogledu obrazovanja i posedovanja savremenih jezičkih i informatičkih veština, bila daleko iza premijera Đinđića koji ih ni sam nije posedovao u zadovoljavajućoj meri. Svestan, kako sopstvenih, tako i nedostataka svog neposrednog okruženja, Đinđić je oko sebe pokušavao da okupi ljude koji bi se uklapali u, tada svetskim razmerama, sveprisutni stereotip japija, uspešnih visokoobrazovanih mladih poslovnih ljudi sa perfektinim poznavanjem glavnih svetskih jezika i savremenih tehnologija.
Prema rečima samog Đinđića, koje je podelio sa svojim saradnicima, Đelić se u tom trenutku činio kao neko ko se savršeno uklapa u zamišljeni prototip ekspertskog člana buduće vlade. Kao ozbiljan, srećno oženjen porodični čovek sa dvoje dece u Francuskoj, zatim ekspert i perfektan student školovan u Francuskoj i Americi, koji govori francuski, engleski i nemački jezik, koji je stekao bogato iskustvo tokom savetničkog angažovanja u privatizacijama u Poljskoj i Rusiji, zaposlen u najvećim svetskim konsultantskim kompanijama, Đelić je bio idealan kandidat za ekspertskog člana buduće tranzicione vlade.
Za razliku od Đinđića, koji u tom trentuku nije imao iskustva u vođenju države i teško da je imao tačnu predstavu šta ga na terenu sve očekuje u poslu menjanja Srbije, Đelić je zahvaljujući iskustvu iz Rusije unapred znao kakve se sve mogućnosti za otimanje i pljačku društvenog bogatstva otvaraju u zemlji nakon decenije Miloševićevog režima. Đelić je isto tako znao da je mesto ministra finansija ključna pozicija za kontrolu gotovo svih ekonomskih procesa koji će neminovno uslediti tokom procesa tranzicije zbog čega je upravo na tom mestu i insistirao. Pokušavajući da za sebe obezbedi što bolju pregovaračku poziciju, ali i odrešene ruke i što širi manevarski prostor za naredni period, Đelić je tokom prvog susreta sa Đinđićem postavio pitanje zbog čega bi on uopšte došao u Srbiju s obzirom na visokoplaćeni posao koji je u tom trenutku imao u Francuskoj i koji je trebalo da zameni ministarskom pozicijom u Srbiji sa zvaničnom platom od svega 300 nemačkih maraka! Suočen sa nemogućnošću da Đeliću ponudi adekvatnu finansijsku kompenzaciju za dolazak u Srbiju, Đinđić je svog budućeg ministra finansija pokušao da ubedi navođenjem patriotskih razloga i ugledom koji će na toj poziciji steći, a koji će mu tokom kasnije karijere doneti i odgovarajuću finansijsku dobit. Svestan mogućnosti koje mu se ukazuju, priča o ličnom žrtvovanju bila je (a to će ostati i tokom čitave njegove karijere), samo deo Đelićeve igre kojom je vešto prikrivao činjenicu da je, po svemu sudeći, ranije već bio doneo odluku o angažovanju u prvoj postmiloševićevskoj vladi Srbije.
Izgradnja sistema za privatizacionu pljačku Srbije
Nedugo zatim, Đelić bez većih problema dobija funkciju koju je tražio, formira svoj kabinet, počinje u javnosti da se predstavlja kao ekspert koji je zbog Srbije u Francuskoj ostavio porodicu i posao sa platom od preko 100.000 maraka, koji je radoholik i koji u svom kabinetu boravi od 8 sati ujutro do 2 sata noću, odakle samo na kratko odlazi kako bi kod svoje tetke (gde je navodno bio smešten) prespavao i malo se odmorio. Ljudi koji su u to vreme radili u Đinđićevoj vladi, međutim, navode da Đelić, iako zaista nije izlazio iz kabineta, to nije radio zbog velike posvećenosti državnim poslovima kako je to u svojim patetičnim pričama predstavljao javnosti, već u velikoj meri iz nekih sasvim drugih, mnogo prizemnijih razloga. Prema tim svedočenjima, našavši se na ključnoj poziciji u Vladi Srbije, Đelić se veoma brzo povezuje sa različitim interesnim grupama u zemlji, pa tako na sugestiju tadašnjeg direktora Demokratske stranke, poznatog tajkuna Miodraga Kostića Koleta, Đelić za šeficu svog kabineta imenuje Kostićevu kumu Aleksandru Drecun (u čijoj radnoj biografiji nije bilo ni pomena poslova vezanih za finansije), sa kojom ulazi u ljubavnu aferu. Slučajno ili ne, tek Kostić nešto kasnije postaje vlasnik profitabilnih srpskih šećerana, nekažnjeno se izvlači zbog učešća u šećernoj aferi (prepakivanje i izvoz šećera dobijenog iz šećerne trske u zemlje EU), da bi, prema podacima specijalizovanih inostranih magazina, nakon hapšenja Miroslava Miškovića 2013. godine zauzeo poziciju najbogatijeg državljanina Srbije.
S druge strane, s obzirom da je kao novoizabrani ministar finansija u Beogradu praktično bio bez prijatelja, da nije imao gde da izlazi i da je bio u ljubavnoj vezi sa Kostićevom kumom i šeficom svog kabineta, Đelić je svoju kancelariju pretvorio u stan u kome je, za širu javnost glumeći radoholika, sa svojom ljubavnicom jeo, spavao i radio, zbog čega u toj fazi nije ni imao neke veće potrebe da izlazi i bude viđan na nekim drugim mestima u Beogradu.
Đelić istovremeno svoj kabinet puni kadrovima koje su mu predlagali sa njim povezani tajkuni, kao i njegovi saveznici iz G 17 plus, a iz Pariza dovodi i svog kuma Aleksandra Radovića za kojeg su već tada postojali ozbiljni podaci da je saradnik francuske obaveštajne službe, zbog čega je, po okončanju potrage za Miloševićevim novcem, veoma brzo i povučen iz Beograda. Prema svedočenju najbližih Đinđićevih saradnika, “eksperti” su se tada upustili u grozničavu potragu za skrivenim Miloševićevim milijardama opljačkanim tokom devedesetih, za čiju sudbinu su mnogi u tom trenutku bili zainteresovani. Pod maskom borbe protiv organizovanog kriminala i pranja novca, a u saradnji sa stranim obaveštajnim službama (ruskom, britanskom i američkom), Dinkić, Radović i sa njima povezani eksperti počinju potragu za prljavim novcem kako bi ga navodno vratili građanima Srbije. U potragu za tim novcem uključuju se i neke inostrane agencije, britanski ambasador u Beogradu Čarls Kraford, francuski Gabrijel Keler (koji je u toj potrazi pronašao suprugu Biljanu Srbljanović) i američki Viljem Montgomeri, koji preko obaveštajnih struktura svojih zemalja nastoje da na važne pozicije za obavljanje tog posla postave svoje ljude kako bi taj novac iz sive zone prisvojili kao idealan plen za punjenje crnih fondova.
Kao što je široj javnosti poznato tom novcu najviše se približio Mlađan Dinkić koji je u jednom trenutku tvrdio da je novac pronašao na Kipru, da bi kasnije povukao tu izjavu i demantovao samog sebe. Bilo kako bilo taj novac zvanično nikada nije pronađen i nije vraćen građanima Srbije, a nakon što je sam Radović (koji je zbog skrivanja svog identiteta u javnosti bio poznat kao “čovek bez lica”) priznao da je potraga za Miloševićevim novcem propala, on se naprasno povlači sa pozicije prvog čoveka Republičke uprave javnih prihoda i odlazi iz Srbije. Deset godina kasnije Radović se ponovo pojavljuje u domaćoj javnosti i to kao koautor knjige sa čuvenim šefom francuske obaveštajne službe Iv Boneom. Ta okolnost je sa zakašnjenjem samo potvrdila saznanja do kojih su Đinđić i njegovi saradnici došli posredstvom domaćih službi i jedne strane prijateljske zemlje koja, za razliku od većine vodećih zemalja Zapada i Rusije, nije učestvovala u prljavim igrama protiv vlade Zorana Đinđića, a postpetooktobarsku Srbiju nije posmatrala kao lak plen, već kao svog prirodnog spoljnotrgovinskog, ekonomskog i političkog partnera.
Za razliku od Radovića, koji je u Srbiju očigledno bio poslat sa jednokratnim zadatkom pronalaženja Miloševićevog novca, Đelić će u Beogradu ostati sve do kraja 2013. godine kada je, zbog istrage o nezakonitoj privatizaciji “Nacionlane štedionice”, najzad povučen iz zemlje i postavljen na dobro plaćenu poziciju u pariskoj filijali multinacionalne investicione banke “Lazard” koja se nalazi pod kontrolom francuskog kapitala.
Radovićevim imenovanjem za šefa poreske policije, interesni klan G 17 plus, čiji je Đelić u tom trentuku bio neizostavni deo, praktično je uspeo da zaokruži kontrolu nad ključnim finansijskim resursima i tokovima u zemlji: Dinkić je držao kontrolu nad centralnom bankom, Labus je bio zadužen za finansije savezne vlade, Đelić za republičke finansije, a Radović za poresku upravu i finansijsku kontrolu. Zaposevši ključne pozicije i stavivši pod svoju šapu ključne kontrolne mehanizme, taj interesni klan je bio spreman za početak sprovođenja otimačine, koju će realizovati sa njim povezane interesne grupe i tajkuni. U tom procesu posebno važnu ulogu će igrati konsultantske i revizorske kuće pod kontrolom samog Đelića i ostalih ljudi iz G 17 plus, koje će na krajnje netransparentan način, prilikom naručenih procena državnog kapitala, značajno umanjivati vrednost kompanija namenjenih za privatizaciju kako bi domaćim tajkunima, ali i nekim inostranim igračima, na taj način omogućili prisvajanje viška vrednosti, a za sebe obezbeđivali milionske provizije.
Đelić će, tokom svog ministarskog mandata, s jedne strane svoje emotivne frustracije nastaviti da leči sve više se unoseći u ulogu umišljenog beogradskog plejboja, dok će istovremeno nastaviti svoju misiju pretakanja imovine građana Srbije u džepove malog broja privilegovanih tajkuna zahvaljujući čemu će se i njegove imovinske karte i bankovni računi iz godine u godinu enormno uvećavati. Međutim, paralelno s procesom ličnog bogaćenja, na njegovoj savesti gomilaće se i sve brojnije afere, od kojih će posebno ozbiljne biti one vezane za nameštanje poslova konsultantskoj kući “Citadel”, privatizaciju “Nacionalne štedionice”, kao i vraćanje novca koji je na ime ekstraprofita oporezovan od tajkuna. Tom nizu će biti pridodate i veze sa Miroslavom Miškovićem i Milanom Bekom, ali i uloga u aferi izgradnje univerzitetskog naselja “Belvil”, koje je, po svemu sudeći, izgrađeno novcem Darka Šarića.
*U nekoliko narednih tekstova iz serijala “Velika pljačka Srbije”, e-novine će detaljnije pisati o aferama koje se vezuju za ime Božidara Đelića.
